17 Νοε 2015

Να κτυπηθεί το κακό στη ρίζα του

Η φετινή χρονιά είναι μια δύσκολη χρονιά. Από τα βάσανα που πέρασε και περνάει η Ελλάδα απτην αρχή του χρόνου, μέχρι το μεγάλο κύμα μεταναστών που ζητούν μια καλύτερη ζωή μακριά από τον πόλεμο σε διάφορα μέρη του πλανήτη και ειδικά στη Συρία, μέχρι τις επιθέσεις στο Παρίσι πριν λίγες μέρες, φαίνεται ο πλανήτης και εμείς οι άνθρωποι να μην βαδίζουμε στο σωστό δρόμο.

Παρόλη τη βία που είδαμε και βλέπουμε να ξεδιπλώνεται χωρίς έλεος και σταματημό πιστεύω ότι η υπόσχεση για περισσότερη βια με σκοπό να σταματήσει η βια δεν πρόκειται να έχει νικητές παρά μόνο ηττημένους και άδικες απώλειες ζωών. Η βια φέρνει βια. Είναι γνωστό είναι αλήθεια και πρέπει να το λάβουμε όλοι υπόψη, λαοί και κυβερνήσεις.

Οπότε ποια είναι η λύση ή τελοσπάντων ο τρόπος αντιμετώπισης όλων αυτών των περιστατικών που συμβαίνουν με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα εναντίον αθώων πολιτών;

Πιστεύω η ενδυνάμωση των πολιτών των χωρών από όπου προέρχονται αυτές οι εξτρεμιστικές οργανώσεις, ώστε να καταπολεμήσουν το κακό στη ρίζα του, ώστε να μην υπάρχει η ανάγκη για εισδοχή σε αυτές τις οργανώσεις είναι ενάς καλός τρόπος. Η ανοχή των κοινωνιών σε χώρες όπως η Συρία, στους φανατικούς όπως και η απελπισία που οδήγησε και οδηγεί ακόμα και τώρα που μιλάμε πολλούς συνήθως νέους (που ως γνωστό είναι πιο εύκολο να φανατιστούν από ότι οι μεγαλύτεροι) στο να μπουν σε τέτοιες οργανώσεις είναι βασικοί λόγοι που τις βοήθησαν να καταντήσουν σαν τα κεφάλια της Μέδουσας, που κόβεις ένα και πετάγονται δέκα στη θέση του. Άρα αυτές οι τοπικές κοινωνίες που τώρα δέχονται ή ακόμα και επικροτούν τους φανατικούς ή ακόμα χειρότερα φοβούνται αρκετά ώστε να τα μαζέψουν και να φύγουν αφήνοντας το πεδίο εντελώς ελεύθερο, αυτές οι κοινωνίες πρέπει να μπορέσουν να ενδυναμωθούν με όλα τα δυνατά και πιθανά μέσα ώστε να εξοστρακίσουν και να εξολοθρέψουν το πρόβλημα στην πηγή του.

1 σχόλιο:

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...