Έχω πεθυμήσει πάρα πολύ το μπλογκ, το μπλογκιν' κ γενικά την μπλογκόσφαιρα κ μπλογκογειτονιά.
Έχει μήνες να γράψω, ακόμα και η παλε ποτέ Γιουροβίζιον δεν ήταν αρκετή να με επαναφέρει έστω για ένα χαζοποστ - χαζό γιατί χαζός είναι κ ο διαγωνισμός που φέτος παραήταν αδιάφορος και βαρετός.
Τι μπλογκιν' απτο κινητό δεν είναι εξίσου άνετο και εύκολο όσο το μικρομπλογκιν. Έτσι με 'έφαγε' το τουιτερ που αξία δεν έχει και πάντα το μισούσα.
Το μπλογκ όμως θέλει χρόνο και όταν έχεις παιδιά αυτός είναι μια πολυτέλεια που προσέχεις που τον διαθέτεις.
Άσε που όσο πιο λίγο γράφεις τόσο πιο λίγο θυμάσαι πώς να το κάνεις και δυσκολευεσαι να βρεις και θέματα. Όχι πως δεν υπάρχουν. Ίσως έχασα την ικανότητα να εκφραζομαι με αυτό τον τρόπο; Ίσως.
Σας αγαπώ και σας φιλώ γλυκά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Mi manchi
Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο. Κι όσο κι αν κρατιέμα...
-
Στην ώριμη ηλικία των 47 μου χρόνων ανακάλυψα (αφότου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου) τον Καζαντζάκη και έχω γεμίσει χαρά για αυτή την ανακάλυψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)